กว่าจะมาเป็นเต๋อ-ฉันทวิชช์ ธนะเสวี ที่มีทั้งความสามารถทางการแสดงและการเขียนบทภาพยนตร์ (ผลงานร่วมเขียนบทล่าสุดคือเรื่อง ‘ร่างทรง’ ที่ทำรายได้ถึงหลักร้อยล้านแบบสวยๆ) รู้ไหมว่าครั้งหนึ่งเขาเคยคิดออกจากการทำงานเบื้องหน้าเพราะได้รางวัลทุเรียนเน่าหรือนักแสดงชายยอดแย่จากเรื่อง ‘โปรแกรมหน้า วิญญาณอาฆาต’ มาแล้ว โชคดีที่โต้ง-บรรจง ปิสัญธนะกุล ผู้กำกับสุดสนิทได้ยับยั้งความคิดนี้ไว้ทัน ทั้งยังช่วยจุดประกายให้เขาลุกขึ้นมาแก้โปรไฟล์ของตัวเองใหม่จนกลายเป็นเต๋อ-ฉันทวิชช์ นักแสดงฝีมือดีอีกคนที่ยืนระยะในวงการนี้มากว่า 10 ปี
รางวัลทุเรียนเน่า จุดเปลี่ยนชีวิตการแสดง
จริงๆ ผมเคยอยากออกจากการทำงานเบื้องหน้านะครับ เพราะช่วงแรกๆ ที่เข้าวงการมาไม่นาน ผมก็ได้รับรางวัลทุเรียนเน่าหรือรางวัลนักแสดงชายยอดแย่จากเรื่อง โปรแกรมหน้า วิญญาณอาฆาต ตอนนั้นผมก็นอยด์ไปเลย รู้สึกว่าเราคงจะไม่เหมาะกับการแสดง ควรจะไปทำเบื้องหลัง เป็นผู้ช่วยผู้กำกับ เป็นคนเขียนบทเหมือนเดิม จนมีโอกาสได้มาคุยเรื่องนี้กับพี่โต้งที่ตอนนั้นกำลังเริ่มเขียนบทเรื่องกวนมึนโฮด้วยกัน ผมก็บอกพี่เขาว่าผมไม่ไหวกับการแสดงแล้วเครียด ผมคงไม่เล่นแล้วนะ เขาก็โอเค ไม่ว่าอะไร แต่จู่ๆ เขาก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมาซึ่งผมจำถึงทุกวันนี้เลย (ปีนี้ครบ10 ปีพอดี) คือถ้าอีกสิบปีจากนี้ไป มีคนเห็นหน้าผม แล้วรู้สึกคุ้นๆ ว่าผมเป็นใคร พอไปเสิร์ชในกูเกิล เขาก็พบว่าผมคือนักแสดงที่ได้รางวัลทุเรียนเน่าแล้วเลิกเล่นไป สิ่งนี้ก็จะอยู่กับผมไปอีกเป็นสิบๆ ปี และพี่โต้งก็ถามผมกลับมาว่าไม่คิดอยากจะแก้ไขเหรอ ทำให้มันเปลี่ยนโดยการสร้างตัวเองกลับมาใหม่ โอ้โห พอฟังพี่เขาพูดเสร็จ ตอนนั้นผมรู้สึกมีไฟมาก ผมตั้งใจมากขึ้น เริ่มเรียนการแสดง จากเมื่อก่อนไม่เคยไปเทคคอร์สการแสดงจริงจังก็ไปเรียน มีการทำเวิร์กช็อปกับตัวเองที่บ้าน หันมาใส่ใจกับบทมากขึ้น อ่านบทก็ไม่ได้อ่านแค่ 1-2 รอบเหมือนที่ทำมา แต่จะอ่านตลอด อ่านเยอะๆ จนเข้าใจมากขึ้น กระทั่งมาถึงโปรเจ็กต์กวนมึนโฮ พี่โต้งก็อยากให้ผมไปลองเทสต์ เพื่อที่จะได้รู้ว่าจะเล่นได้ไหม ผมก็ไปลองครับ แล้วก็ค่อยๆ มีพัฒนาการขึ้นมาจากจุดนั้นมาเรื่อยๆ จนมาถึงปัจจุบัน
การแสดงหรือเขียนบทก็เหมือนกับการขี่จักรยาน
การแสดงหรือการเขียนบทเป็นสิ่งที่แปลกมากครับ เหมือนการฝึกขี่จักรยานเลย คือตอนแรกผมจะกังวลมาก กลัวจะล้ม ต้องทำยังไง สิ่งที่ต้องทำคือฝึกไปเรื่อยๆ ทุกวันๆ ความกลัวก็จะค่อยๆ หายไป แล้วสุดท้าย เราจะขี่จักรยานโดยที่เราไม่รู้สึกว่าเราขี่จักรยาน การแสดงก็เหมือนกันเลย แรกๆ ผมก็เครียดเหมือนกัน มือต้องวางยังไง พยายามอย่ามองกล้อง ในหัวผมมีประมาณ 10 เรื่องในระหว่างที่เล่น สุดท้ายพอเราทำไปบ่อยๆ จนกล้องกลายเป็นสิ่งเคยชินกับเรา ผู้กำกับ ทีมงาน นักแสดงกลายเป็นสิ่งเคยชินกับเรา เราก็ตัดมันออกไปได้ ก็ไม่รู้สึกว่าถ่ายทำอยู่ กลายเป็นความรู้สึกจริงๆ ณ โมเมนต์ หรือการเขียนบทก็เหมือนกันครับแรกๆ ตอนเขียนบทเรื่องเก๋าเก๋า ผมใช้เวลาเขียนกับเพื่อนๆประมาณ 2 ปีได้แต่พอทำไปเรื่อยๆ จากเดิมที่ใช้เวลา 2 ปี ก็เหลือไม่ถึงปี และเหลือเป็นหลักเดือนครับ
‘บท’ คือกระดูกสันหลังของหนังหรือละครทั้งเรื่อง
ถ้าถามว่าละครหรือหนังสักเรื่องจะดีได้มีปัจจัยจากอะไร ผมคงตอบว่ามีเยอะมากครับ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดเลยคือ ‘บท’ ซึ่งพี่เก้ง (จิระ มะลิกุล) เคยบอกผมช่วงที่ผมเขียนบทแรกๆ ตอนเขียนเรื่องเก๋าเก๋าว่า บทที่ดีมากๆ สามารถทำให้เกิดหนังที่ดีหรือหนังที่ไม่ดีก็ได้ แต่บทไม่ดีไม่สามารถทำให้เกิดหนังที่ดีได้ หมายความว่าบทคือกระดูกสันหลังของหนังทั้งเรื่อง ถ้ากระดูกสันหลังไม่ดีแล้วโอกาสที่จะออกมาเป็นหนังที่สมบูรณ์ก็ยาก ดังนั้นเราต้องให้ความสำคัญกับบทที่สุด ถัดมาก็เป็นการแคสต์หรือการแสดง ซึ่งก็เป็นสิ่งที่สำคัญ ในฐานะนักแสดง เราต้องรับผิดชอบตัวละครของเราอย่างเต็ม 100 เปอร์เซ็นต์ หมายถึงว่านักแสดงที่รับบทเป็นใคร จะต้องรู้จักตัวละครตัวนั้นมากกว่าที่ผู้กำกับรู้จักด้วยซ้ำ เราต้องคิดว่าตัวละครตัวนี้จะทำสิ่งนี้ไหม ทำเพื่ออะไร ในแต่ละซีนที่เราออกไป ต้องรู้เลยว่าเขาคิดอะไรถึงทำแบบนั้น ทำไมถึงพูดแบบนั้น
‘Help Me คุณผีช่วยด้วย’ แทรกเรื่องความตายได้อย่างแนบเนียน
Help Me คุณผีช่วยด้วย คือผลงานละครเรื่องล่าสุดของผมครับ เห็นเป็นละครคอมเมดี้อย่างนี้ จริงๆ มีอะไรที่น่าสนใจแฝงไว้ในเรื่องนี้เยอะเหมือนกัน อย่างบทอานนท์ที่ผมแสดง เขาเป็นผีที่เสียชีวิตก่อนวัยอันควรทำให้ผมต้องพยายามคิดว่าคนที่เขาต้องไปในวันที่ไม่อยากไป คงมีอะไรให้ต้องห่วงเยอะมาก ซึ่งการได้มองตัวละครตัวนี้ในฐานะบุคคลที่ 3 ด้วย ทำให้ผมบอกตัวเองด้วยว่าอย่ายึดติดกับอะไรมากเกินไป ควรพยายามปล่อยวาง ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ทำทุกวันให้ดีที่สุด นอกจากนี้ละครยังพูดถึงความตายได้อย่างแนบเนียน เป็นการสอนคนดูไปในตัวว่าถ้าเราจะต้องตายหรือแยกจากกัน เราควรจะคิดยังไง ควรจะปล่อยวางยังไง
‘ร่างทรง’ และมุมมองของการทำหนังให้ไปถึงระดับสากล
เรื่องร่างทรงเป็นโปรเจ็กต์ที่น่าสนใจมาตั้งแต่ช่วงเริ่มต้นแล้วครับ พวกเราทีมเขียนบทที่มีพี่โต้ง ผม และน้องเยเมนรู้สึกสนใจมาก และอยากจะทำสิ่งนี้ให้ออกมาเป็นไทยๆ ซึ่งพวกเราทำการบ้านกันหนักมากเพื่อให้เข้าไปถึงความเป็นไทยจริงๆ ดีใจที่ได้รับกระแสการตอบรับที่ดีทั้งในบ้านเราและต่างประเทศครับ
ส่วนในเรื่องการทำหนังไปถึงระดับสากลในมุมมองของผม ผมว่าจริงๆ แล้วศักยภาพต่างๆ ของทีมงาน ผู้กำกับ นักแสดงของไทยมีเยอะมาก และด้วยความที่ทุกวันนี้เป็นสังคมโซเชียล ทุกอย่างก็ไปถึงกันได้รวดเร็วมาก ผมรู้สึกว่าอีกไม่นานเราน่าจะไปถึงระดับสากลได้เพราะว่าศิลปินที่เป็นคนไทย อย่างบิวกิ้น-พีพี ก็มีแฟนคลับที่เป็นชาวต่างชาติเยอะครับ เรียกได้ว่าเขาสามารถเข้าถึงผลงานของเราได้เป็นอย่างดี คงเหลือแค่การต่อยอดอะไรอีกนิดนึง ซึ่งน่าจะเป็นแรงผลักดันจากผู้เกี่ยวข้องให้คนรู้จักมากขึ้น ถ้าเราช่วยกัน ผมว่าอีกหน่อยประเทศเราก็สามารถมีผลงานที่ไปถึงในระดับนานาชาติได้ เพียงแต่ปีนี้ติดปัญหาเรื่องโควิด-19 แต่ในแง่ของภาพยนตร์ไทย เราก็มีความไปสู่ระดับสากลแล้วเหมือนกันนะ เช่น หนังของพี่เจ้ย (อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล) ที่ไปถึงเวทีคานส์ หรือหนังร่างทรงเองก็มีโอกาสไปฉายตามต่างประเทศต่างๆ ผลตอบรับก็ดีมากๆ หรือหนังของคุณบาส (นัฐวุฒิ พูนพิริยะ) One For The Road ก็ไปได้ไกลเหมือนกัน
นักแสดงอารมณ์ดี? ที่มีนิสัยรักสันโดษ!
นอกจากการทำงาน ถ้าในพาร์ทส่วนตัวหลายคนอาจจะงงเพราะผมเป็นคนรักสันโดษมากคนหนึ่ง คือถ้าอยู่ในสังคมคนเยอะๆ ผมมักจะถูกคาดหวังว่าจะต้องเป็นคนฮาๆ ต้องสนุกสนาน เราก็สนุกสนานล่ะ แต่พอใช้ความสนุกสนานไปสักพัก ผมจะเริ่มรู้สึกอยากกลับบ้านแล้ว เมื่อก่อนเวลามีไปปาร์ตี้ พอ 4 ทุ่มครึ่ง ผมจะคิดแล้วว่ากลับกี่โมงถึงจะไม่น่าเกลียด (หัวเราะ) เริ่มรู้สึกเบื่อ เหมือนการเจอคนเยอะๆ อาจจะเหนื่อยสำหรับผม คือถ้าใครได้รู้จักผมจริงๆ จะรู้ว่าผมชอบใช้ชีวิตโดยไม่เป็นสัตว์สังคมเท่าไร ถึงแม้ภาพลักษณ์ผมจะดูเหมือนเพื่อนเยอะ คนโน้นคนนี้ทักทายเฮฮา มีแฮงเอาต์กับเพื่อนบ่อยๆ แต่จริงๆ ไม่ใช่นะครับ 80 เปอร์เซ็นต์ของชีวิต ผมจะชอบอยู่บ้านมาก ชอบอยู่คนเดียว บางทีไปไหนก็ไปคนเดียว เมื่อก่อนก็ทำโน่นทำนี่คนเดียวอยู่บ่อยๆ แต่พอมีแฟน ก็อยู่กับแฟน (หัวเราะ)
‘ใหม่’ คือคนที่ใช่และเคมีเดียวกัน
ความจริงแล้วใหม่ (ดาวิกา โฮร์เน่) เป็นคนที่คล้ายๆ กับผมมากเลยนะครับ เขาไม่ค่อยจะมีชีวิตในแง่สังคมเยอะมากเหมือนกัน จะอยู่ที่บ้าน เล่นกับน้องหมา และมีความสุขกับการได้เจอดอกไม้ ท้องฟ้าสวยๆ ความสุขของเขาเป็นอะไรที่เรียบง่าย ดังนั้นใหม่เลยสามารถเข้ามาอยู่ในชีวิตของผมได้โดยไม่ต้องปรับอะไรเลย เหมือนเป็นคนที่มีไลฟ์สไตล์เดียวกัน มักจะทำอะไรคล้ายๆ กัน ชื่นชอบอะไรคล้ายๆ กัน เช่น ไปดูงานศิลปะ, มีที่ไหนสวยๆ ก็ไปถ่ายรูปเล่นกัน หรือในช่วงไม่มีอะไรทำ ก็ขับรถไปทะเลแล้วก็ขับกลับ จะเป็นอารมณ์ที่ไม่ต้องการไปเจอผู้คนหรือความสนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้อะไร ถึงเราจะชอบความสันโดษแต่ว่าเวลาอยู่ด้วยกันมันก็แฮปปี้กว่า ก็มีคนมาแชร์ด้วยนะครับ (หัวเราะ)
คนคลั่งรัก 2021
ใหม่เป็นคนที่ใส่ใจผมมากครับ จะรู้ในดีเทลของเราหลายๆ อย่าง ผมเพิ่งรู้เหมือนกันว่าการที่เขามาใส่ใจเราเป็นความรู้สึกที่ดีเหมือนกัน อาจเป็นว่าเขาพอดีกับผมก็ได้นะ เช่น วันไหนที่ผมเขียนบท ใหม่จะไม่มีการมาถามว่าทำไมไม่ไปหา ไปโน่นไปนี่ แต่จู่ๆ ก็จะมีของกินอร่อยๆ มาให้ เพราะเขาส่งมาเป็นกำลังใจ ซึ่งในทางกลับกัน ผมทำแบบนี้ให้เขาน้อยกว่าอีกนะครับ แต่จะเป็นแนวให้ดอกไม้ ให้ของอะไรในช่วงที่ไม่ใช่เทศกาลมากกว่า ความรักครั้งนี้เป็นอะไรที่มีความสุขนะครับ จนบางครั้ง บางอย่างที่เราอยากไปทำ เราก็อยากจะพาเขาไปอยู่ในโลกของเราด้วย ซึ่งเขาก็พร้อมที่จะไปและจะสนุกกับมันมากๆ ด้วยเหมือนกัน
สุขที่สุดคือทำในระดับที่เราทำได้
ความสุขของผมในทุกวันนี้คือการไม่ตั้งความหวังในชีวิตจนกดดันตัวเอง ผมจะทำสิ่งที่อยากทำในแต่ละวันให้เต็มที่เพราะสุดท้ายความรู้สึกดีๆ จะกลับมาเอง ผมจะไม่พยายามไปตั้งว่าวันนี้ต้องทำงานให้ได้ขนาดนี้ ต้องเป็นที่รู้จัก มีชื่อเสียงให้ได้มากขึ้น เพราะคิดแบบนี้จะทำให้เรามีความสุขน้อยลง แถมยังไปบั่นทอนกับการใช้ชีวิตในด้านอื่นๆ บางวันผมก็ไม่ตั้งเป้าเลย บางวันเป็นวันที่อยู่บ้านเฉยๆ ก็วันนี้ลองทำงานบ้านซิ ลองรดน้ำต้นไม้ อยู่กับแม่ พาแม่ไปกินข้าว เพราะบางครั้งความสุขของคนรอบข้างก็ทำให้เรามีความสุข เช่น เราพาแม่ไปกินข้าวร้านอร่อยที่แม่ชอบ แม่เขามีความสุข เราก็มีความสุขด้วยครับ
สัมภาษณ์: กิ่งสุรางค์ อนุภาษ
ติดตามเรื่องราวของ “someonestory.co” เพิ่มเติมได้ที่
Web : http://someonestory.co
Facebook : https://www.facebook.com/SomeoneStory.co/
Instagram : https://www.instagram.com/someonestory.co/
Youtube : https://www.youtube.com/channel/UCnm6Li8Brk1QCyb9lBHrMEA
Twitter : https://twitter.com/someonestoryco
